FR 
met 4.4 / 5 
Diksmuide
Neem bijvoorbeeld Diksmuide. Die stad is in oktober 1914 tijdens de Eerste Slag om de IJzer fanatiek verdedigd door onze eigen troepen met ondersteuning van 6.000 Franse marine fuseliers. Als je tegenwoordig door de stad loopt en het beroemde belfort ziet, dan zie je een stad waar in 1918 geen huis meer overeind stond. Heel Diksmuide is na 1918 weer opgebouwd, gelukkig met zijn prachtige Belfort.
Vanaf 10 oktober 1914 kwamen de 75.000 manschappen die van het Belgische leger overgebleven waren na de val van Antwerpen aan in de Westhoek. De manschappen waren doodmoe. Hun moreel had zwaar te leiden gehad onder het voortdurend moeten terugwijken voor de moordende overmacht van het Duitse keizerlijke leger. Het was zelfs even de bedoeling dat Koning Albert I zich met zijn mannen zou terugtrekken naar Frankrijk. Daar stak de Franse opperbevelhebber Joffre een stokje voor. De Koning besloot de Belgische soevereiniteit veilig te stellen door in het land te blijven. Hij hield stand met zijn leger achter de IJzer. Daar was geen strategisch plan voor. Deze operatie moest geïmproviseerd worden.
Diksmuide had de enige spoorbrug over de IJzer in de Westhoek. Die was van vitaal belang om het oorlogsmateriaal van het militaire depot in Oostende via het spoor in veiligheid te brengen in Frankrijk. Dat is gelukt. Maar liefst 1.000 wagons met militaire spullen zijn in deze chaotische oktoberdagen van 1914 naar Frankrijk gereden. De laatste trein bereikte Duinkerke op 18 oktober.
De slag aan de IJzer
Dezelfde dag startte de Slag aan de IJzer. De Duitsers probeerden naar de zee door te stoten en vandaar langs de kust Duinkerke en Calais bereiken om deze strategisch heel belangrijke Franse havens in handen te krijgen. Diksmuide lag in de aanvalslinie. De stad werd hardnekkig verdedigd door het Belgische leger en Franse marine fuseliers. Uiteindelijk moesten ze de plaats op 11 november 1914 prijsgeven.
Op 22 oktober staken de Duitsers bij Tervaete de IJzer over. Een paar dagen later zetten de Belgen het gebied tussen de rivier en de spoorlijn Diksmuide-Nieuwpoort onder water. De Duitsers moesten zich voor het wassende water terugtrekken op de rechteroever van de IJzer. Alleen bij Tervaete bleven ze op de linkeroever. Daar lagen de hele oorlog Belgen en Duitsers op amper 10 meter afstand van elkaar in hun loopgraven. De Belgische loopgraaf was levensgevaarlijk, zo gevaarlijk dat hij al snel de Dodengang werd genoemd. Deze Dodengang is er nog, ik heb hem bezocht. De Eerste Wereldoorlog is er nog tastbaar aanwezig. De Dodengang is met de vele oorlogskerkhoven in de buurt een stille getuige van het oorlogsleed dat hier geleden is. Op 22 november 1914 stopte de Slag om de IJzer. Volgens de geschiedkundigen was hij net zo belangrijk als de Eerste Slag bij de Marne in Frankrijk tussen 5 en 12 september 1914. Beide veldslagen haalden de vaart uit de Duitse opmars. De bewegingsoorlog veranderde hierdoor in een statische loopgravenoorlog die de hele Eerste Wereldoorlog heeft geduurd.
We herdenken deze dagen dat 100 jaar geleden de Groote Oorlog Toen ik door Diksmuide wandelde, besefte ik dat hier onze eigen Belgische soldaten een heldenrol hebben vervuld. Ze hebben hier vier zware oorlogsjaren lang standgehouden. Hun inspanningen vervullen me met de diepst mogelijke eerbied.
