FR 
met 4.4 / 5 
De eerste twee slagen om Ieper hadden de regio al als ruïne achtergelaten. De eerste poging van de Duitsers om het stadje in handen te krijgen werd afgewend toen de Belgen de sluizen openden en een groot gebied lieten onderstromen met zeewater. De tweede slag werd vooral gevochten met een experimenteel nieuw wapen; chloorgas. Het gas zou een enorme klap aan de geallieerde troepen brengen, maar ze bleven standvastig. Toen hun tweede aanval mislukte, besloten de Duitsers de stad maar plat te bombarderen.
Ondertussen brachten de Duitse onderzeeërs, de legendarische U-boten, flinke schade toe aan de Britse scheepvaart. Ongeveer 1 op de 4 Britse koopvaardijschepen was tot zinken gebracht door de Duitsers. Actie moest ondernomen worden om het land van economische afgrond te redden. De Duitse marinebases aan de Belgische kust moesten gesloopt worden. De weg naar dit doelwit leidde echter recht door het front bij Ieper.
Engelse Veldmaarschalk Douglas Haig, opperbevelhebber van de geallieerde troepen, was verheugd. Hij zat al lang te springen om een enorm offensief in Vlaanderen. En wel om drie redenen.
De Ieperboog
De frontlinie tussen de geallieerden en het Duitse Keizerlijke leger bevond zich rondom de strategisch belangrijke Ieperboog. Haig wilde dat de geallieerden uit deze boog zouden breken. Dan konden ze de Midden-West-Vlaamse heuvelrug oversteken, en de belangrijke spoorlijn van Menen naar Torhout te veroveren. Vervolgens konden ze oprukken naar de zeehavens van Oostende en Zeebrugge, waar de Duitsers de uitvalbases voor hun onderzeeboten hadden.
Verzwakking van het Duitse leger
De tweede reden kwam voort uit het besef dat de Duitsers zich in West-Vlaanderen bijzonder goed verschanst hadden. Haig hoopte met de aanval richting het dorpje Passendale nabij Ieper dit sterke Duitse front geweldig te verzwakken en mogelijk zelfs op te rollen. Dat zou de totale instorting van de Duitse weerstand moeten veroorzaken.
De Fransen
De derde reden was dat het Franse leger zich in deplorabele staat bevond. De Duitsers hadden in 1916 bij de slag om Verdun niet door de geallieerde linies kunnen dringen, maar dat had wel aan weerszijden meer dan 700.000 slachtoffers geëist. De Slag bij de Somme had geen terreinwinst gebracht, alleen gigantische verliezen aan beide kanten; meer dan 1 miljoen soldaten verloren het leven.
De Franse opperbevelhebber generaal Nivelles had in april 1917 nog geprobeerd met een groot offensief in Noord-Frankrijk de Duitse weerstand te breken, maar ook daar was het enige resultaat meer slachtoffers. De enorme verliezen hadden het moreel van het Franse leger vernield. Een overwinning bij Ieper zou het Franse leger ademruimte geven om te herstellen.
De start van de slag
De derde slag om Ieper werd ingeluid door de Mijnenslag bij Mesen (LINK), met een ontploffing op de West-Vlaamse Heuvelrug. De hoop op een succesvolle aanval groeide, de Duitse troepen waren een flinke klap toegebracht. Generaal Herbert Plumer, het brein achter het succes bij Mesen, spoorde Haig aan om het leger door te laten stoten naar Passendale terwijl het Duitse moraal nog laag was. Hij wachtte echter te lang met zijn beslissing. Het verrassingselement was verloren, de Duitse troepen kregen de tijd om zich in te graven.
De slag begon anderhalve maand na de Mijnenslag op 31 juli 1917.
.. A little grave that has no name..
De geallieerden openden hun aanval, zoals gebruikelijk, met dagenlange bombardementen. De expeditie ontaardde vrijwel vanaf de eerste dag in een echte hel. De Ierse dichter Francis Ledwidge sneuvelde al op de eerste dag. De laatste 2 regels van zijn gedicht Soliloqui (gesprek met zichzelf) zijn:
And greater than a poet’s fame
A little grave that has no name.
(Groter dan de roem van een dichter
is het kleine graf dat geen naam draagt).
Het leger, dat bestond uit Britse, Franse en Belgische soldaten, verloor veel soldaten in de eerste dagen. Toch maakten ze enkele kilometers terreinwinst. En toen begon het te regenen.
De daaropvolgende weken zagen de heftigste regenval die Vlaanderen in veertig jaar had gezien. Al snel vulden de kraters zich met regen, en werden waterige massagraven. De loopgraven werden onbegaanbare modderbaden geplaagd door ratten. Het slagveld veranderde in een moeras van plakkerige modder dat mens, dier en machine opslokte.
De Belgische soldaten keken met ongeloof naar het landschap dat ooit hun België was.
De condities waarin de troepen moesten leven dreef zelfs de sterkste mannen tot waanzin.
Passendale
Begin oktober vroegen verschillende van zijn generaals Haig dringend de slag te stoppen. Maar hij zette koppig door omdat hij een overwinning nodig had om zijn positie tegenover het Britse Kabinet te verdedigen.
Zijn optreden in de derde slag om Ieper bezorgde hem de bijnaam The Butcher (De Slager). Uiteindelijk werd het doel van de aanval vernauwd tot de verovering van het dorp Passendale, inmiddels niet veel meer dan een rode vlek in de Vlaamse modder. De stad werd weliswaar korte tijd veroverd, al werd snel duidelijk dat een verdere opmars naar Oostende en Zeebrugge een verloren zaak zou zijn.
De Hel
10 november 1917 beëindigde Haig de derde slag om Ieper. Deze derde slag om Ieper kostte ongeveer 500.000 soldaten het leven, waaronder veel Belgen. De terreinwinst was echter schriel: 8 km in door Duitsers bezet gebied. Al in april 1918 hadden de Duitsers het terrein weer in handen. Het nut van de derde slag om Ieper is vandaag de dag nog omstreden.
De meeste geschiedkundigen zijn het er wel over eens dat deze slag mede de kracht van het Duitse leger gebroken heeft. De troepen van de Duitse keizer leden niet alleen een groot verlies aan manschappen maar ook aan materiaal. De oorlog had de Duitse economie zo uitgeput dat het niet meer in staat was het krijgstuig te vervangen dat in de derde Slag om Ieper verloren was gegaan.
De Eerste Wereldoorlog, en de derde Slag om Ieper in het bijzonder, maakte definitief een einde aan romantische opvattingen over oorlog en heldenmoed. De meeste soldaten stierven een ellendige dood in de loopgraven. Het trauma van de soldaten die het wel overleefden is bijna niet voor te stellen. Hun moed en hun offer moeten we voor altijd blijven eren en vertellen.
Opdat wij het niet vergeten.
